136 interlands en 59 interlandgoals geleden speelde Manon Melis (32) nog in de jeugd van RVVH.
Tussen de jongens . Een EK titel voor Oranje was ondenkbaar en voetballende meisjes alles behalve geaccepteerd.
De Rotterdamse oud -international over toen en nu.

De topscorer aller tijden van Oranje heeft als jeugdspeelster van RVVH nog wel met meisjes gespeeld, maar dat was van vrij korte duur.
Met één meisjesteam en één seniorenteam stond het vrouwenvoetbal bij de Ridderkerkse club nog in de kinderschoenen.
Het leeftijdsverschil was groot, de weerstand laag.
Het leek de KNVB toen verstandig voor de getalenteerde Melis om de overstap te maken naar de jongens vanwege de hogere weerstand.
“Ik ben vervolgens ieder jaar met dezelfde lichting meegegaan en heb uiteindelijk tot en met de A1 in een jongensteam gevoetbald.”
Dat ze op het veld jarenlang omringd was door jongens, daar heeft ze nooit bij stilgestaan.
“Dat ging toen gewoon zo. Ik vond het gewoon erg leuk om te voetballen. Bij de jongens deed ik dat op een leuk en goed niveau en ik had leuke trainers.”

Foto: Sparta Media

Andere Wereld

Maar, hoe dacht haar omgeving over meisjes die voetballen? “Dat weet ik nog goed, ik kreeg altijd te horen dat voetbal een jongenssport is en dat het raar was dat ik als meisje voetbalde. Het was toen nog niet geaccepteerd. Als ik met jongens meespeelde, gingen jongens van de tegenstander degene uitlachen die tegen mij speelde.”
Vanaf de senioren speelde ze weer voor vrouwen, eerst nog in Nederland, voor RVVH en Be Quick’28 in de hoofdklasse en vanaf 2007 in Zweden voor LdB Malmö, Linköpings FC en Götenborg FC. Ze belandde er in een wereld die Nederland ver vooruit was. Ze deelde de kleedkamer met profs en semi profs, trainde professioneler en vaker, en voetballende vrouwen waren er vaker op de televisie. “Voor mij was dat een nieuwe wereld.”

Incognito

Na 3 landstitels, een supercup en een lading individuele prijzen – zoals drie topscorerstitels, verkaste ze naar Seattle Reign FC. Ze had al veel gewonnen, maar nog lang niet alles gezien. Amerika overtrof alles wat ze tot dan toe in Zweden en bij Oranje had meegemaakt. “Alles is daar natuurlijk groot, maar sport helemaal. Amerikaanse speelsters zijn daar sterren.
Zo zat ik bij keepster Hope Solo in het team. Die kon niet normaal over het vliegveld lopen. Zij moest altijd incognito en haar gezicht bedekken met een hoodie, een cap en een zonnebril. Dat was bijzonder om mee te maken.”
In het begin van Melis twaalfjarige interland carriere speelden sommige Oranjeleeuwinnen nog bij amateurverenigingen. Interlands werden afgewerkt in kleine stadions, met schaars gevulde tribunes. “Als we mazzel hadden zaten er een keer duizend mensen.”

Europese titel

Kwalificaties voor eindtoernooi deden de aandacht tijdelijk toenemen, maar door de wisselende resultaten vervloog die weer net zo snel.
Het vrouwenvoetbal in Nederland had een ongekende prestatie nodig. Die kwam er met het Europees kampioenschap in eigen land.
“Als je dit tien jaar geleden had gezegd, had iedereen je aangekeken en gezegd “het zal wel”. Die meiden hebben het vorig jaar gewoon geflikt.”
“wat de Europese titel teweeg heeft gebracht? Ik denk dat de interesse voor vrouwenvoetbal echt wel is gewekt. Ook door het leuke voetbal dat ze lieten zien, de live wedstrijden op televisie en de volle stadions. Ik denk dat de meiden het vrouwenvoetbal echt op de kaart hebben gezet.”
Dat merkt ze zelf in de praktijk bij Feyenoord. De Rotterdamse club startte vorig jaar eindelijk ook met meisjesvoetbal. Melis mocht op gaan bouwen naar een academie voor alle leeftijdscategorieën. Na een O13 en een O15 team, volgt nu ook een O17 elftal. “Ik hoop met mijn collega’s het meidenvoetbal hier nog verder op te zetten. Dat is een mooie uitdaging.”

Tekst Jasper van Everdingen voor AD, “Vrouwen aan bod”