17 april 1971, de Oranje Leeuwinnen spelen hun eerste officiële FIFA-wedstrijd. Een 4-0 nederlaag tegen Frankrijk. In de jaren 80 en 90 die volgen weten de dames zich niet te kwalificeren voor een groot toernooi. Het eerste EK heeft moeten wachten tot 2009. De dames maken zich klaar, het moet het begin zijn van een nieuw tijdperk.

Goals van Kirsten van de Ven en Karin Stevens schudt de boel wakker in Finland. Oekraïne wordt met 2-0 verslagen in de openingswedstrijd. Nederland is present. Het leidt uiteindelijk naar meer. Veel meer. Een thriller van een halve finale tegen Engeland zet Nederland uiteindelijk toch uit het toernooi. 61^e minuut 1-0, 3 minuten later 1-1. Het beslissende doelpunt valt pas in de 116^e minuut. Juist ja, de extra tijd. Maakt het uit? Ja, tuurlijk, maar de toon is gezet. De Oranje dames kun je niet meer onderschatten. We staan op de kaart.

Foto: © Jip Bosch, Wikipedia

De toernooien die volgen zijn hoopvol. Echter lukt het niet om de goede resultaten uit 2009 een vervolg te geven. In het EK 2013 komt Nederlandniet verder dan de groepsfase. En het WK in 2015 levert ‘slechts’ een dertiende plek op. Natuurlijk “we zijn er weer bij en dat is prima”… net als het liedje. Alleen vertel dat maar aan de pers. Hoe klein ons kikkerlandje ook is, wij eisen succes.

Het EK 2017 heeft geen introductie nodig. De Leeuwinnen hebben honger en de tegenstanders zijn op hun hoede, want zij spelen in het hol van de leeuw. De eerste wedstrijden breken aan. 7-1 tegen Roemenië en 4-0 tegen Rusland. Welkom in Nederland. Iedereen weet wat er volgen zal, het hele land volgt de dames tot aan de finale. Nog nooit zoveel kijkcijfers voor vrouwenvoetbal. Nog nooit zoveel toeschouwers. Een ongekend spektakelstuk is geboren én onthoud: “we spelen thuis”. Het stoere kapsel en de tattoo’s van Shanice van de Sanden maken impact. Een aanvaller die opvalt. Haar voetbal en appearance creëren het één plus één is 3 effect. Shanice speelt voorin en een positie voor haar speelt Daniëlle: Daniëlle van de Donk. Nummer 10 op de rug. Vreugde voor de camera en power op het veld. En dan heb je nog Lieke Martens. Voluit: Lieke Elisabeth Petronella Martens. Levensgevaarlijk. Kijk even weg en haar angel steekt zo in het net. Deze dames dragen Nike schoenen om te voetballen, de maten en kleuren mogen weliswaar verschillen maar de winnaarsmentaliteit die is bij hen allemaal hetzelfde: die stroomt door de atletische lichamen. Het swoosh logo activeert de voeten. Snel zijn, bewegen en acties, er moet altijd gewonnen worden. Op vederlichte kicksen, de meest innovatieve ontwerpen, hebben zij slechts één doel voor ogen. De Oranje leeuwinnen zijn op jacht.

28.182 toeschouwers kleuren De Grolsch Veste oranje (o ja, ook een beetje rood) en 4.1 miljoen mensen zitten voor de buis. Winnen betekent winnen voor alle meiden, alle dames, en heel Nederland. Maar vanzelf gaat het niet. Er moet gestreden worden. Met zijn allen, als één team. De scheids blaast op het fluitje en het signaal reikt verder dan Enschede. We zijn begonnen.

Het begin zit tegen en Nadim scoort de 0-1 voor Denemarken. Gelukkig hebben we Miedema en hoeven we niet langer dan 4 minuten te rouwen om de achterstand. Sterker nog, in de 27^e minuut schiet Martens er ook één in. We staan voor! Maar let op: wat wij kunnen, kunnen de Denen ook. Ze doen er weliswaar iets langer over maar binnen 6 minuten staat het weer gelijk: Harder maakt de goal. Het is rust, het leeft in de kleedkamer. Met een bruisende energie stappen de dames weer het veld op. 6 minuten hebben de Oranje Leeuwinnen nodig om de voorsprong te heroveren. Spitse scoort! 3-2 en nog 39 minuten op de klok. Het is spannend en het blijft spannend, tot aan de 89^e minuut. 1 minuut voor het einde schiet Miedema Nederland definitief naar een historische overwinning. De beker is binnen. Wij zijn Europees kampioen! Niemand kan ons dit afpakken. Het is het begin van een nieuw tijdperk.